سایه‌اش همچون پناهی بود و رفت
شانه‌هایش تکیه گاهی بود و رفت

شادی ما بود دیدار رخش
شادی ما یک نگاهی بود و رفت

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم
آهسته ز دوری تو فریاد کنم

وقت است که دست از این دهان بردارم
از دست غمت هزار بیداد کنم